چند روز پیش تو مترو نشسته بودم و مثل همه آدمهای دیگه سرم تو لاک خودم بود

تو یه ایستگاه دوتا جوون هم سن و سال خودم اومدن توی مترو و با یه حالت

عجیبی شروع به حرف زدن کردن و بلند بلند می خندیدن

یه پسر جوون که با خانومش نشسته بود به اون دوتا اعتراض کرد و اون دو نفر

که تو حالت طبیعی نبودن شروع کردن به اون جوون جلوی خانومش فحش

ناموسی دادن و بعد از کلی دادوبیداد ایسگاه بعد پیاده شدن و رفتن.

بعد از این ماجرا من از خودم خیلی بدم اومد چون من مثل خیلیهای

دیگه حتی برای جدا کردن هم جلو نرفتم و این کارم هم دلیلش ترسیدن

نبود بلکه تنها دلیلش این بود که من با خودم گفتم به من چه؟؟!!

به عبارت عامیانه تر بی خیالی طی کردم

ماها هممون داریم میریم به این سمت که به هم نوع خودمون اهمیت ندیم

فقط امیدوارم خدا مارو به خودمون واگذار نکنه وگرنه وضع از اینی که هست بدتر می شه 

                                        عشق می ورزی خرابت می کنند

                                                                دوست می داری جوابت می کنند

                                 کوه باشی استخوانت بشکنند

                                                                ناله باشی در دهانت بشکنند

                                 مهربانی غرق در گرداب هاست

                                                               شادکامی ها فقط در خواب هاست

                                 از ستایش های رو در رویشان

                                                               از چروک چهره و ابرویشان

                                 آه آرام و قرارم نیست نیست

                                                               آشنایی در کنارم نیست نیست

                                                                                                                                                           استاد حسنعلی محمدی

ما در مقابل حضرت علی هیچی نیستیم . میدونی چرا ؟

اگه چیزی که برای تو هست و حقت هست رو یکی ازت بگیره خدا وکیلی چیکار میکنی؟

اگه یکی جلوی همه و تو خیابون بزنه تو گوشه زنت چیکار میکنی؟

اگه یکی بازوی زنتو با یه آهن بشکونه تو چیکار میکنی؟

اگه یکی به ناحق تناب ببنده دور گردنت و تورو تو خیابون بکشه تو چیکار میکنی؟

اگه یکی هر روز تو خیابون وایسته و بهت ناسزا بگه تو چیکیر میکنی؟

و هزاااااارتا اگه دیگه که برای علی پیش اومد و هیچی نگفت و صبر کرد تا موقش برسه

ولی تا اون موقه فقط هرفاشو با چاه میزد

سرشو میکرد توی چاه و از بدیهای مردم میگفت از نامردا و نامردیها میگفت

از این میگفت که مردم چشمو گوششونو بستن و نمیخوان حقیقتو ببینن

از این میگفت که فاتح در خیبر نمیتونه از زنش دفا کنه

و هزااااارتا دردو دل دیگه که باعث شده اون چاه هنوزم گریه کنه

ولی آخر همه اون دردو دلاش عوض نفرین میگفت خدایا مردم به من بد کردن

ولی تو با اونها خوب تا کن و هدایتشون کن!!!

اینه فرق ماها با اون بزرگوار 

                                                                            من بی تو و تو با دگران می گذریم

                                 شادی کنی و غمت خورم باکی نیست

                                                                            چون هر دوی ما از این جهان می گذزیم

                                                                                                            استاد حسنعلی محمدی

به نظره من زندگی در عین سختیش خیلی آسونه اما به یه شرط و اون شرطم

اینه که ما قبول کنیم تو این دنیا هممون یه رهگذر بیشتر نیستیم و همگی یه روز

به اونجایی که ازش اومدیم بر می گردیم.

اگه ما این حقیقتو قبول کنیم دیگه خودمونو برای بدست آوردن ثروت بیشتر به

زحمت نمیندازیم یا دیگه سره همدیگرو کلاه نمیذاریم البته من مخالفه تلاش برای

زندگی بهتر نیستم ولی به چه قیمت؟؟؟

آیا قیمتش این قدر زیاده که ما عزیزترین کسانمونو از خودمون دور کنیم یا به عبارت

بهتر از دستشون بدیم؟؟؟

تازه گیریم که شدیم پولدارترین مرده جهان آخرش که چی؟ اونی که پول داره آخرش

میره تو یه وجب جا میخوبه و اونی هم که نداره همینطورتازه اونی که نداره بارش

سبکتره و کارش زودتر انجام میشه.

میگن یه روز ناپلؤن وقتی رو تختش دراز کشیده بوده بوده میشنوه که یکی از نگهبانها

میگه:خوش به حالش رفته راحت خوابیده اونوقت ما تا صبح بیداریم

ناپلؤن نگهبانو صدا میکنه و میگه:بخواب رو تخت من و بعد یه شمشیرو با یه نخ آوزون

میکنه روی قلب نگهبانه و بعد میگه حالا راحت بخواب

نگهبان میگه خیالم راحت نیست و نمیتونم بخوابم و بعد ناپلؤن میگه تو که یه شمشیر رو

سینته اینجوری هستی پس چهطور میگی من راحت خوابیدم تازه من صدتا شمشیر رو سینمه 

به نظر من زندگی کردن یعنی زنده زندگی کردن یعنی آدم بغیر از داشتن هدفهای

مادی مثل خونه خوب یا ماشین خوب یا کار خوب باید هدفهای معنوی مثل کمک

کردن به دیگران یا شاد کردن دل پدر و مادر و یا هزارتا کار خوب دیگه داشته باشه

تا بتونه زنده زندگی کنه در غیر این صورت مرده زندگی کرده یعنی از زندگیش هیچ 

لذتی نبرده و هر کاری که تو زندگیش از صبح تا شب اجام داده از روی عادت بوده

و عین ربات همشونو مو به مو انجام داده و آخرش هم بعد از یه عمر زندگی میگه:

(ما که هیچی نفهمیدیم)!!!

(((خدا کنه ما از این دسته آدما نباشیم)))