یادمه از قدیم یعنی از زمانی که بچه بودم وقتی صحبت از دفاع از حق می شد بزرگترا بهترین کسی رو که می خواستن مثال بزنن امام حسین بود و می گفتن امام حسین در راه دفاع از حقش  شهید شد و یکی از اهداف شهادتش این بود.

بین کوتاه اومدن یا گذشت کردن و دفاع از حق به اندازه یه مو فاصله هست که موتاسفانه خیلیا هستن که متوجه این فاصله نیستن و بعضی وقتها به جای این که از حقشون  گذشت کنن با دعوا و مرافه حقشونو میگیرن و برعکس اونجایی که باید حقشونو با دوا هم که شده بگیرن خیلی راحت گذشت میکنن.

به عنوان مثال می بینی که تو صف نون دعوا شده وقتی میری علتو می پرسی می گن سره جا که کی جلو تر بوده دعوا شده!!! دعوایی که میتونست با یه گذشت ساده حل بشه ولی حالا از یه طرف دیگه یه وقت یه نفر با این که داره به شخصیتش توهین میشه یا به ناموسش توهین میشه هیچی نمیگه و وقتی میگی چرا چیزی نمیگی ؟ میگه ای بابا گذشتو گذشتن برای همین مواقع دیگه!!!

این برخوردها دلیلش اینه که خیلیا وقت گذشت کردنو یا وقت دفاع از حق کردنو نمی تونن تشخیص بدن.

به نظر من تا زمانی که شخصیت یا فهم آدم مورد توهین واقع نشده آدم می تونه گذشت کنه و از حقش بگزره ولی زمانی که به شخصیت و فهم آدم توهین شود باید آدم با تمام وجود و تمام قوا بایسته و از حق خودش دفا کنه حتی اگه به قیمت جونش باشه . این نظر منه و من بهش عمل می کنم